در اول ماه مه امسال همچنین مراسم های دیگر و یا تعطیلی موقت کار و پخش شیرینی در کارخانجات شهرهای کشور، از جمله در پالایشگاه نفت اصفهان برگزار شد. در تهران بسیاری از کارخانجات تحت فشار کارگران تعطیل گشتند و همچنین مراسم های کوچکتری نیز در گرامیداشت روزکارگر در تهران و سایر شهرهای کشور برگزار گردید.
رژیم اسلامی امسال نیز قصد داشت، تجمع اصلی اول ماه مه را به امکانی برای استفادۀ سیاسی از آن و تحکیم سلطۀ خود به ویژه در میان کارگران تبدیل سازد. از این رو از مدت ها قبل، عوامل رژیم اسلامی تحت عنوان خانۀ کارگر و شورا های اسلامی، خود را برای قدرت نمایی و کشاندن کارگران به دنبال دسته جات ارتجاعی رژیم، به ویژه در شرایط نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری رژیم آماده می ساختند.
برای برگزاری مراسم مرکزی اول ماه مه امسال که در آن صد ها نفر از کارگران از شهر های دیگر هم حضور داشتند، نهاد های سرکوبگر رژیم، تدابیر امنیتی ویژه ای را اتخاذ کرده بودند. یکی از ارگان های محل تجمع دستجات سرکوب رژیم تحت عنوان " کمیتۀ امنیتی شورای تأمین استان تهران" مقرراتی را در خصوص کنترل و محدود ساختن هر چه بیشتر راهپیمایی کارگران، اعلام کرده بود. در این دستور دولتی، مسیرهای راهپیمایی و محل اجتماع کارگران تعیین شده و انجام راه پیمایی در خیابانهای مرکزی شهر، ممنوع اعلام شده بود. مسئولین نهاد های امنیتی- اطلاعاتی رژیم در هماهنگی کامل با جریان ضد کارگری خانۀ کارگر، مسیر راهپیمایی را به خارج از شهر و فقط در فاصلۀ تقاطع جاده مخصوص کرج( تهرانسر) به سمت ورزشگاه آزادی منتقل ساخته وزمان مراسم را نیز از ساعت 9 تا 12 و در یک سالن در محوطۀ استادیوم آزادی، معین نموده بودند. حتی در اطلاعیۀ این نهاد، قرار بر این شده بود، چگونگی برگزاری مراسم مذکور " اعم از شکلی، کیفی و محتوا، طی جلسۀ دیگری با حضور نماینده گان محترم خانه کارگر وارگانهای امنیتی، انتظامی وسیاسی" تعیین و دستگاه های مختلف سرکوب، اقدامات خود را در این رابطه هماهنگ سازند.
تا ساعت 10،30، سالن محل تجمع تقریبا پر شده بود. کارگران، دانشجویان و همچنین زنان، از نقاط مختلف خود را به محل مراسم رسانده بودند. سخنران اول مراسم، چهرۀ شناخته شدۀ ضد کارگری، حسن صادقی یکی از مسئولین خانۀ کارگر رژیم بود. او که با عوامفریبی تلاش می کرد برای رفسنجانی، کاندید احتمالی برخی دسته بندی های درونی رژیم، دست به فعالیت تبلیغی بزند، از ناچاری اما، به این حقیقت اشاره کرد، اگر اقداماتی به نفع کارگران صورت نگیرد، ممکن است کار به عکس العمل قهر آمیز از سوی کارگران بکشد. صادقی که از میزان نفرت کارگران از قرارداد های موقت کار، اطلاع داشت، ادعا کرد گویا درصورت تعیین رفسنجانی به عنوان رئیس جمهور بعدی رژیم، او قانون این قرار داد ها را ملغی خواهد ساخت. سپس قطعنامۀ مراسم که از سوی خانۀ کارگر رژیم تنظیم شده بود و و در آن بجز تبلیغت مذهبی- ارتجاعی هیچ اشارۀ جدی به خواستهای کارگران نشده بود، قرائت شد. مراسم به تدریج به دلیل اعتراضات کارگران و دادن شعار های اعتراضی از سوی آنان به تشنج کشیده شد. در این حال، مسئول خانۀ کارگر رژیم، علیرضا محجوب، برای آرام کردن جو، پشت میکروفن قرار گرفت و با افتخار اعلام کرد که تاکنون " اقدامات زیادی" !!؟ از سوی این گروه انجام گرفته تا " تفسیر غلط" !؟ از قانون کار به نفع وجود قرارداد های موقت کار صورت نگیرد، که تا کنون بی نتیجه مانده است !! اما عوام فریبی محجوب هم قادر به کنترل جو نشد. کارگران گروه گروه شروع به خروج از سالن نمودند. گروهی حتی خود را به میکروفون رسانده و مجلات توزیع شده میان کارگران را به سوی محجوب پرتاب کردند. در این لحظه دیگر، مجریان برنامه کنترلی برای ادامۀ برنامه نداشتند و همۀ اصرار های آنان برای کشاندن دوبارۀ کارگران به داخل سالن، به جایی نرسید. سپس حسن صادقی دوباره به پشت میکروفون رفت و ضمن تهدید و چاپلوسی، تلاش کرد ادامۀ مراسم را ممکن سازد. او حتی از کارگران خواست با او " همکاری " کنند، تا رفسنجانی قادر به حضور در استادیوم و انجام سخنرانی شود.!! چند دقیقه بعد، اعلام شد " مهمان گرانقدر" !! در مراسم حاضر نخواهد شد. سپس برگزار کننده گان مراسم اعلام کردند، بدلیل تشنج و عدم آغاز برنامه آنطور که پیش بینی شده بود، شرکت رفسنجانی در مراسم عملی نشد.
مسئولین خانۀ کارگر رژیم و رفسنجانی، در واکنش های بعدی برای توجیه شکست خود در تحمیق کارگران و استفاده از مراسم اول ماه مه برای اهداف سیاسی رژیم، جریانات " آشوبگر" را مسئول معرفی کردند. لازم به ذکر است، رفسنجانی هر سال در مراسم های رژیمی اول ماه مه، شرکت و سخنرانی می کرد واین اولین بار بود که کارگران اجازۀ حضور به او را در مراسم اول ماه مه ندادند. کارگران در طول مراسم، چه در راهپیمایی به سمت ورزشگاه وچه دردرون سالن، شعار های خود را سر داده که تماماً مربوط به خواست های روز کارگران می باشد و شعار های دلخواه خانه کارگر، تقریبا در این میان ناشنیده ماندند. در طول راهپیمایی، کارگران بر علیه رفسنجانی مجلس رژیم وقوانین ضد کارگری آن، برعلیه سرمایه داران، برعلیه انتخابات فرمایشی آتی، بر ضد قانون قرار داد های موقت، علیه استثمار کودکان، علیه اخراج ها، و به نفع اتحاد وتشکل کارگران، حق اعتصاب وافزایش دستمزد ها، شعار دادند.
مراسم ورزشگاه آزادی در روز کارگر امسال، بدون هیچ تردیدی یک شکست سیاسی برای رژیم اسلامی و تشکل شبه فاشیستی خانۀ کارگر، اما یک پیروزی جدی برای جنبش روبه رشد کارگری ایران و پیدایش تشکل های مستقل کارگری محسوب می شود.
اول ماه مه امسال، همچنین با وضوح تمام نقش و قدرت جنبش کارگری را به عنوان نیروی اصلی در مقابل رژیم حاکم، هر چه بیشتر نمایان ساخت، و وزنۀ سیاسی طبقۀ کارگر را در مقابل اپوزیسیون بورژوایی که با حمایت امپریالیسم در تلاش برای یک انتقال قدرت از بالای سر مردم است، آشکارا سنگین تر ساخت. پایان
رژیم اسلامی امسال نیز قصد داشت، تجمع اصلی اول ماه مه را به امکانی برای استفادۀ سیاسی از آن و تحکیم سلطۀ خود به ویژه در میان کارگران تبدیل سازد. از این رو از مدت ها قبل، عوامل رژیم اسلامی تحت عنوان خانۀ کارگر و شورا های اسلامی، خود را برای قدرت نمایی و کشاندن کارگران به دنبال دسته جات ارتجاعی رژیم، به ویژه در شرایط نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری رژیم آماده می ساختند.
برای برگزاری مراسم مرکزی اول ماه مه امسال که در آن صد ها نفر از کارگران از شهر های دیگر هم حضور داشتند، نهاد های سرکوبگر رژیم، تدابیر امنیتی ویژه ای را اتخاذ کرده بودند. یکی از ارگان های محل تجمع دستجات سرکوب رژیم تحت عنوان " کمیتۀ امنیتی شورای تأمین استان تهران" مقرراتی را در خصوص کنترل و محدود ساختن هر چه بیشتر راهپیمایی کارگران، اعلام کرده بود. در این دستور دولتی، مسیرهای راهپیمایی و محل اجتماع کارگران تعیین شده و انجام راه پیمایی در خیابانهای مرکزی شهر، ممنوع اعلام شده بود. مسئولین نهاد های امنیتی- اطلاعاتی رژیم در هماهنگی کامل با جریان ضد کارگری خانۀ کارگر، مسیر راهپیمایی را به خارج از شهر و فقط در فاصلۀ تقاطع جاده مخصوص کرج( تهرانسر) به سمت ورزشگاه آزادی منتقل ساخته وزمان مراسم را نیز از ساعت 9 تا 12 و در یک سالن در محوطۀ استادیوم آزادی، معین نموده بودند. حتی در اطلاعیۀ این نهاد، قرار بر این شده بود، چگونگی برگزاری مراسم مذکور " اعم از شکلی، کیفی و محتوا، طی جلسۀ دیگری با حضور نماینده گان محترم خانه کارگر وارگانهای امنیتی، انتظامی وسیاسی" تعیین و دستگاه های مختلف سرکوب، اقدامات خود را در این رابطه هماهنگ سازند.
تا ساعت 10،30، سالن محل تجمع تقریبا پر شده بود. کارگران، دانشجویان و همچنین زنان، از نقاط مختلف خود را به محل مراسم رسانده بودند. سخنران اول مراسم، چهرۀ شناخته شدۀ ضد کارگری، حسن صادقی یکی از مسئولین خانۀ کارگر رژیم بود. او که با عوامفریبی تلاش می کرد برای رفسنجانی، کاندید احتمالی برخی دسته بندی های درونی رژیم، دست به فعالیت تبلیغی بزند، از ناچاری اما، به این حقیقت اشاره کرد، اگر اقداماتی به نفع کارگران صورت نگیرد، ممکن است کار به عکس العمل قهر آمیز از سوی کارگران بکشد. صادقی که از میزان نفرت کارگران از قرارداد های موقت کار، اطلاع داشت، ادعا کرد گویا درصورت تعیین رفسنجانی به عنوان رئیس جمهور بعدی رژیم، او قانون این قرار داد ها را ملغی خواهد ساخت. سپس قطعنامۀ مراسم که از سوی خانۀ کارگر رژیم تنظیم شده بود و و در آن بجز تبلیغت مذهبی- ارتجاعی هیچ اشارۀ جدی به خواستهای کارگران نشده بود، قرائت شد. مراسم به تدریج به دلیل اعتراضات کارگران و دادن شعار های اعتراضی از سوی آنان به تشنج کشیده شد. در این حال، مسئول خانۀ کارگر رژیم، علیرضا محجوب، برای آرام کردن جو، پشت میکروفن قرار گرفت و با افتخار اعلام کرد که تاکنون " اقدامات زیادی" !!؟ از سوی این گروه انجام گرفته تا " تفسیر غلط" !؟ از قانون کار به نفع وجود قرارداد های موقت کار صورت نگیرد، که تا کنون بی نتیجه مانده است !! اما عوام فریبی محجوب هم قادر به کنترل جو نشد. کارگران گروه گروه شروع به خروج از سالن نمودند. گروهی حتی خود را به میکروفون رسانده و مجلات توزیع شده میان کارگران را به سوی محجوب پرتاب کردند. در این لحظه دیگر، مجریان برنامه کنترلی برای ادامۀ برنامه نداشتند و همۀ اصرار های آنان برای کشاندن دوبارۀ کارگران به داخل سالن، به جایی نرسید. سپس حسن صادقی دوباره به پشت میکروفون رفت و ضمن تهدید و چاپلوسی، تلاش کرد ادامۀ مراسم را ممکن سازد. او حتی از کارگران خواست با او " همکاری " کنند، تا رفسنجانی قادر به حضور در استادیوم و انجام سخنرانی شود.!! چند دقیقه بعد، اعلام شد " مهمان گرانقدر" !! در مراسم حاضر نخواهد شد. سپس برگزار کننده گان مراسم اعلام کردند، بدلیل تشنج و عدم آغاز برنامه آنطور که پیش بینی شده بود، شرکت رفسنجانی در مراسم عملی نشد.
مسئولین خانۀ کارگر رژیم و رفسنجانی، در واکنش های بعدی برای توجیه شکست خود در تحمیق کارگران و استفاده از مراسم اول ماه مه برای اهداف سیاسی رژیم، جریانات " آشوبگر" را مسئول معرفی کردند. لازم به ذکر است، رفسنجانی هر سال در مراسم های رژیمی اول ماه مه، شرکت و سخنرانی می کرد واین اولین بار بود که کارگران اجازۀ حضور به او را در مراسم اول ماه مه ندادند. کارگران در طول مراسم، چه در راهپیمایی به سمت ورزشگاه وچه دردرون سالن، شعار های خود را سر داده که تماماً مربوط به خواست های روز کارگران می باشد و شعار های دلخواه خانه کارگر، تقریبا در این میان ناشنیده ماندند. در طول راهپیمایی، کارگران بر علیه رفسنجانی مجلس رژیم وقوانین ضد کارگری آن، برعلیه سرمایه داران، برعلیه انتخابات فرمایشی آتی، بر ضد قانون قرار داد های موقت، علیه استثمار کودکان، علیه اخراج ها، و به نفع اتحاد وتشکل کارگران، حق اعتصاب وافزایش دستمزد ها، شعار دادند.
مراسم ورزشگاه آزادی در روز کارگر امسال، بدون هیچ تردیدی یک شکست سیاسی برای رژیم اسلامی و تشکل شبه فاشیستی خانۀ کارگر، اما یک پیروزی جدی برای جنبش روبه رشد کارگری ایران و پیدایش تشکل های مستقل کارگری محسوب می شود.
اول ماه مه امسال، همچنین با وضوح تمام نقش و قدرت جنبش کارگری را به عنوان نیروی اصلی در مقابل رژیم حاکم، هر چه بیشتر نمایان ساخت، و وزنۀ سیاسی طبقۀ کارگر را در مقابل اپوزیسیون بورژوایی که با حمایت امپریالیسم در تلاش برای یک انتقال قدرت از بالای سر مردم است، آشکارا سنگین تر ساخت. پایان
