مادر طلعت ساویز در بازگشت از گورستان محل خاکسپاری فرزندانش، و در یک تصادف اتوموبیل، دردناک و غم انگیز جان سپرد؛ پیر و شکسته و دردمند، اما عاشق و امیدوار و زندگی بخش! پیش از او نیز چهار فرزند او، جان سپردند. اما نه در تصادف! بلکه رژیم آدم کشان حرفه ای، رژیم نکبت اسلامی، رژیم هیتلر و خمینی و رفسنجانی، خامنه ای و خاتمی و احمدی نژاد، حق زندگی در این جهان را از آنها سلب کردند. این آن جهنمی است که، نظام نفرت انگیز سرمایه داری، برای شهروند ایرانی خلق کرده است.
مادر طلعت ساویز، هر پنجشنبه عصر را در بهشت زهرا، و هر جمعه صبح را در خاوران بسر برد. کاووس او در مبارزه برای آزادی مردم ایران، در سال 1361، به جوخۀ اعدام سپرده شد. بهنام او در 12 مرداد 1362، به خاک افتاد. بیژن او در 22 مرداد 1362، جان به راه آزادی و انسانیت سپرد، و منوچهر او در تابستان 1367، در مقابل رژیم جلادان ایستاد، و به دار آویخته شد. مادر امروز دیگر، به دیدار فرزندان عاشق خود نمی رود؛ او در کنار بیژن آرمیده است.
