زندانی سیاسی اکبر محمدی، در مبارزه پیگیرانه با رژیم اسلامی و در پی یک اعتصاب غذای 9 روزه، در زندان اوین جان باخت. یادش گرامی، نفرت بر جنایتکاران حاکم!
این اولین بار نبود که اکبر محمدی، دانشجوی مبارز و زندانی سیاسی مقاوم، به اعتصاب غذا در مبارزه با ماشین آدمکشی اسلامی، توسل می جست. طی 7 سال زندان و شکنجه های طاقت فرسا، او چندین بار به اعتصاب غذا و هر شکلی از مقاومت و مبارزه برای اعتراض به رژیم جنایتکار اسلامی متوسل شده بود. آخرین اعتراض پیگیرانه و پایداری اکبر محمدی، دفتر زندگی او را برای همیشه بست و بازهم لکه ننگی بر دامن یکی از ضد انسانی ترین درنده گان حاکم بر سرنوشت مردم در تاریخ سده های اخیر جهان گذاشت. سرنوشت اکبر محمدی که مرگ را بر تسلیم شدن به این دستگاه خون و کثافت ترجیح داد، نباید دانشجویان مبارز را به محافظه کاری و احتیاط، بلکه به تعقیب روشهای مقابله رادیکال تر و همه جانبه تر با رژیم اسلامی سوق دهد. مرگ دانشجوی مبارز اکبر محمدی، حاوی پیامی روشن برای جنبش دانشجویی است: باید تا آخرین لحظه زندگی، برای نابودی این ماشین ترور و تخریب مبارزه کرد؛ حتی اگر به قیمت زندگی فردی مبارزین تمام شود. نسل گذشته این کشور، خود را به آب و آتش زد، تا از تثبیت این رژیم بربرمنش جلوگیری کند. نسل مبارز کنونی هم، همانگونه که بکرات اثبات شده است، راهی جز این در پیش رو ندارد.
طی دوران سلطه رژیم اسلامی، جریانات محافظه کار، بویژه تحت پوشش چپ، مردم را به درپیش گرفتن اشکال غیرمؤثر اعتراض و در بهترین حالت، مقاله نویسی در خارج از کشور مشغول کردند. از این طریق، امر بسیج نیرو، ایجاد تشکل در صفوف مردم و فعالین مبارز به فراموشی سپرده شده، حتی بقایای سازمانهای سیاسی نیز، به تجزیه و نابودی کشانده شدند. این روش مخرب، به تنزل سطح اعتماد بنفس جامعه به قدرت خود و به رواج روحیه ترس و کنار کشیدن از خطر منجر گردید؛ یعنی آنچه که هدف اصلی رژیم اسلامی را، از کشتارهای بزرگ زندانیان سیاسی تشکیل میداد. شرایط کنونی خاورمیانه و شخم زدن لبنان توسط ارتش اسرائیل نشان میدهد، مسائل سیاسی و سرنوشت مردم ایران در این میان، تا چه میزان جدی و دستخوش خطر، و تا چه حد به جدیت و تلاش همگانی نیاز دارد. خطرات عظیمی که هم اینک با تشدید فوق العاده سرکوب در کشور نیز علنی شده است، تنها نمایش رأس قله کوه یخ خطرات بمراتب بزرگتر آتی بوده، حل آنها کار صدور اطلاعیه و نگارش مقاله در خارج از کشور نیست. نسل جدید مبارزین، قبل از همه کارگران کمونیست و دانشجویان چپ، باید القائات بی ارزش و پوچ چپ اپورتونیست و منفعل را بدور ریخته، هر چه زودتر خود را بر ایجاد و تحکیم سازمانهای سیاسی و صنفی مستقل خود متمرکز ساخته، تعیین سرنوشت کشور را تنها و تنها، وظیفه سیاسی خود تلقی کنند. آنچه که امروز تحت عنوان سازمانهای سیاسی ایرانی در خارج از کشور وجود دارند، چیزی جز محافل صنفی- تفریحی افراد سابقا مبارز نبوده، فاقد کمترین سطحی از شور مبارزه و رادیکالیسم بوده، جز خدمت به منافع فردی اعضاء آنها، کارکرد دیگری ندارند. اینکه علیرغم اینهمه تلاش کارگران و دانشجویان در کشور، این به اصطلاح سازمانهای سیاسی در خارج، کمترین تأثیری از این مبارزات نگرفته، هیچ شکافی در پوسته ذخیم دنیای کوچک سایت و پالتاک آنها ایجاد نشده، از تهی بودن و دروغین بودن ادعاهای رسمی این جریانات ناشی شده، امری تصادفی نیست. در حالیکه جریانات راست و راست افراطی در خارج طی چند سال اخیر، مداوماً بر تلاش برای ایجاد اتحاد در صفوف خود افزوده، مرتباً با برگزاری نشست و اجلاس، نسبت به شرایط سیاسی کشور و منطقه واکنش نشان میدهند.
در دوران مبارزه علیه رژیم سلطنتی و سرنگونی آن، نیروی داخل و مبارزین فعال در سازمانهای سیاسی کشور بودند که نقش اصلی را ایفا نمودند؛ این اساساً از منطق دینامیزم تحولات سیاسی در هر جامعه ای ناشی میگردد. مبارزه با رژیم اسلامی، سرنگونی آن و برپایی یک نظام دموکراتیک نیز، از همین واقعیت تبعیت میکند. علاوه بر این، جریانات ارتجاعی- قومی و راست افراطی " آریایی" که برای تکه پاره کردن مردم " غیر خودی"، در این یا آن منطقه کشور روزشماری میکنند، در خارج از کشور مستقر بوده، با وقاحت مقاصد ارتجاعی خود را تبلیغ نموده، مردم را به روی آوری به کشمکشهای قومی، تشویق میکنند.
تشدید بحران سیاسی کشور و اوج گیری بحران جنگی خاورمیانه، انفعال کامل احزاب سابق اپوزیسیون در خارج و تجارب نسل مبارز گذشته نشان میدهند، کارگران و دانشجویان باید هر چه بیشتر خود را بر هدف تشکل سیاسی و صنفی مستقل خود در داخل، متمرکز سازند. اگر از مقاومت و جانباختن زندانی سیاسی اکبر محمدی، باید درسی گرفته شود، همین است.
*** *** ***
www.j-shoraii.blogspot.com damawand58@yahoo.com
اکبر تک دهقان، 10 مرداد 1385 - 1 اوت 2006
سرنگونی رژیم ترور اسلامی - اعلام آزادیهای عمومی - فراخوان کنگره شوراها
کنگره شوراها یک کنگره عمومی است که در لحظات سرنگونی رژیم اسلامی، از تجمع نماینده گان شوراها، سندیکاها و اتحادیه ها، کمیته ها، نهادها و ارگانهای صنفی و دموکراتیک همه اقشار و طبقات سهیم در سرنگونی رژیم اسلامی، در داخل کشور تشکیل میگردد. این کنگره، از قدرت گیری سازمان مجاهدین و سلطنت طلبان، بمثابه جریانات ارتجاعی و سرکوبگر ممانعت بعمل آورده، راه سوء استفاده از خلاء قدرت برای شروع کشمکشهای قومی، توسل به تخریب و انتقام جویی را سد نموده، خطوط کلی نظام سیاسی آتی را روشن ساخته، موعد انتخابات ارگانهای دائمی در کشور را معین میکند.
