خبر مرگ تأثرانگیز کاک خلیل رحمتی، این رفیق فدایی فراموش نشدنی، تلخ ترین خبری بود که میتوانست از رفقای سالهای گذشته، در دوران مهاجرت به ما برسد؛ آنهم درست در روز عید سال 1385! چه ساده از میان ما رفت و ما در این دنیای بیرحم، چقدر به صمیمیت، صداقت، منش اعتماد برانگیز و انسانیت او نیاز داشتیم.
مرگ کاک خلیل نه فقط یک شوک، بلکه بیان یک اعتراض، پژواک یک فریاد و انعکاسی از ندای درونی یاران و تاریخ گذشته او هم هست. با آتشی که او بر پیکر خود افروخت، بخشی از وجود همراهان سابق خود راهم به آتش کشید و خاکستر ساخت. او میدانست نه فقط خود را، که جزئی از همه ما را به آتش خواهد کشید. اما او نه فقط به سفر طولانی خود، بلکه به هشداری بزرگ به انبوه به گل نشسته گان در دیروز و امروز خود هم، می اندیشید.
فراموش کردن کاک خلیل و اندوهی که او را شعله ور ساخت، کار ما نیست؛ ما محکوم هستیم بخشی از امروز و فردای خود را با او قسمت کنیم. آنجا که باید بذر صمیمیت و دوستی بکاریم؛ آنجا که باید بر کوهی از بغضها و کینه های تلنبار شده، غلبه کنیم؛ در روزهایی که باید برای تحقق آرمانهای بزرگی که وجود کاک خلیل، آکنده از آنها بود، به میدان رزم رو در رو با پلیدیها گام بگذاریم. افسوس، که او تلخ و دردناک و ناگهانی ما را ترک کرد؛ او باید میماند و روزهای زیباتری را که شایسته آن بود میدید. روزهایی که زندگی برای او و میلیونها مردمی که او آنها را دوست داشت؛ نه این چهره کریه و چندش آور امروز، که صورت دلنشین شکفتن شقایقها در پهنای دشتها و دامن بلند کوهها را میداشت.
یاد مام خلیل ما، مام خلیل روزهای سخت بمب و موشک و توپ باران در کوهها و دره های کردستان، در آلان و باغچه و گلاله و گاپیلون و چخماق و رانیه، همواره چون بخشی از تاریخ روزهای تلخ و شیرین مبارزه نسل انقلاب بهمن، باقی خواهد ماند. او دیگر در میان ما نیست و به درک دنیای درونی تلخ خود از سوی ما نیازی ندارد؛ اما ما همواره به او و آرمانخواهی کمونیستی و وجود سراپا صمیمیت او نیازخواهیم داشت.
*** *** ***
http://www.j-shoraii.blogspot.com/ damawand58@yahoo.com اکبر تک دهقان
ششم فروردین 1385- 27 مارس 2006،
* رفیق خلیل رحمتی( کاک خلیل)، تبعیدی سیاسی، از اوائل دهه 90، در شهری در شمال آلمان زندگی میکرد. او در روز 27 اسفند، خود را به کام آتش سپرد و درگذشت.
