توسعه نظام سرمایه داری نه فقط از طریق تحکیم سلطه دولت بورژوایی، بلکه در کنار و بکمک آن، با رشد صنعت انرژی و حمل و نقل، واین یعنی صنایع ذغال سنگ، صنایع نفت، کشتی رانی، خطوط آهن، همچنین حمل ونقل شهری، تضمین گردید. در پروسه انباشت اولیه سرمایه از قرون سیزدهم تا پانزدهم، قبل از همه، این حمل ونقل آبی و کشتیرانی راه دور بود، که نقش پایه ای در پیدایش سرمایه داری ایفا کرد. در شکل گیری وتحکیم بازار داخلی سرمایه داری، و در قرن نوزدهم با کشف نفت و جایگزینی تدریجی آن با ذغال سنگ، خطوط آهن و انرژی حاصل از نفت، نقشی " انقلابی " بعهده گرفتند. حتی ایجاد اتحاد های سیاسی در اروپا، برای نمونه در آلمان دهه هفتاد قرن نوزدهم، درعین حال بدلیل ضرورت توسعه خطوط آهن، تحمیل گردید؛ از آنجا که واحدهای سیاسی پراکنده، با قوانین جداگانه، امکان گسترش خطوط آهن، برای تشکیل یک بازار داخلی نیرومند کالا ونیروی کار در رقابت با انگلستان و فرانسه را نمی دادند. نه فقط کارخانه ها باید تولید کنند، بلکه قبل از آن از طریق حمل ونقل، باید مواد اولیه، کالاهای ساخته ونیمه ساخته، همچنین نیروی کار، منتقل گردند. بدون کارکرد لاینقطع این بخش از اقتصاد سرمایه داری، تولید انبوه کالاهای مصرفی روزمره، غیر ممکن است. در میان مبارزات کارگری، بخش انرژی و حمل ونقل است که بیشترین تأثیر و بیشترین نتایج را بدنبال آورده است. سازمانهای سندیکایی بویژه در اروپای جنوبی( فرانسه)، با درک این حقیقت، بیشترین فشار بر صاحبان سرمایه و دولت را، از طریق سازماندهی اعتصابات کارگری در بخشهای حمل و نقل شهری ویا راه دور، اعمال میکنند. در تاریخ جنبش کارگری ایران در دوره جدید از دهه پنجاه به بعد نیز، همواره مبارزات کارگران شرکت واحد و شرکت نفت، در جامعه بیشترین التهابات و تنشهای سیاسی و اجتماعی را، برجای گذاشته است. دولت و سرمایه داران قادر هستند در مقابل اعتصابات کارگری در صنایع نساجی و الکترونیک، مدتها مقاومت کنند، اما با اعتصابات کارگری در بخشهای حمل و نقل و انرژی، بسرعت به زانو در آمده، آماده سازش با کارگران اعتصابی میگردند؛ از آنجا که ادامه حیات اقتصاد تولیدی، تماماً به این دوبخش وابسته است.
در جریان مبارزات انقلابی در سال 57، این اعتصابات کارگری در صنایع نفت بود، که ضربه نهایی را بر موجودیت رژیم تبهکار سلطنتی وارد آورد. این نه فقط به دلیل اهمیت نفت در اقتصاد ایران، بعنوان منبع اصلی درآمدهای دولتی، بلکه همچنین، بدلیل اهمیت صنعت انرژی در چهارچوب اقتصاد سرمایه داری است. در شرایط کنونی که رژیم اسلامی کماکان قادر است به مبارزات کارگری با بی اعتنایی برخورد کند، قبل از هرچیزی این به عدم فعال بودن جنبش کارگری در دو بخش اصلی در اقتصاد تولیدی، یعنی انرژی و حمل ونقل، مربوط است. با شروع مبارزات کارگری در شرکت واحد که یکی از بزرگترین شرکتهای حمل ونقل در جهان است، رژیم اسلامی به معنی واقعی کلمه با جنبش کارگری در مراکز اصلی آن، سر و کار پیدا میکند. پیروزی کارگران شرکت واحد، آغاز تدریجی اما حقیقی به میدان آمدن مستقل طبقه کارگر ایران است. کافی است پس از رشته حمل ونقل، جنبش سازمانیابی مستقل کارگری در صنایع نفت آغاز شود؛ در این صورت زنگها برای ماشین جنایت اسلامی، به صدا در آمده است.
*** *** ***
damawand58@yahoo.com www.j-shoraii.blogspot.com
اکبر تک دهقان، هفتم بهمن 1384- بیست و هفتم ژانویه 2006
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
!زنده باد اول ماه مه 1385 در ایران
:اتحاد و بسیج نیرو
!علیه جنایات رژیم اسلامی
!علیه تبهکاریهای سرمایه داران
!علیه تجاوز امپریالیستی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
